چندی است که لغو راهپیمایی میان اعضای جنبش محل جدل و بحث و اختلاف شده است.
گروهی راهپیمایی را مناسب ترین آکسیون سبز ها برای نمود زندگی جنبش معرفی کرده و آن را مبلغ راستین جنبش می دانند که می تواند در میان تمام اقشار جامعه ایرانی و افکار عمومی خارج از ایران هویت جنبش را قوام بخشد.
گروه دیگری با نفی این آکسیون بواسطه اقدامات خشونت آمیز رژیم معتقدند این آکسیون به ظاهر بی خشونت اینک مبدل به نمونه ای از کنش خشونت آمیز شده و از آنجا که راهپیمایی دستاورد عملی ملموسی را متوجه جنبش نمی کند پرداخت هزینه گزاف جانی و مالی در آن را چندان مقرون به صرفه نمی دانند.
در این میان آنچیز که خوشایند و امیدوار کننده می باشد این است که هر کدام از گروههای فوق الذکر با تمام عشقشان به جنبش کنش ها را در مسیر بالندگی جنبش سبز تعقیب می کنند.
اینک و در این موقعیت بی عملی می توان به آکسیون های دیگری نیز پناه برد تا زمانی که قاطبه جنبش در مورد بودن یا نبودن راهپیمایی به نتیجه واحدی برسند.
یک آکسیون مناسب آنطور که در چند روز گذشته پیرامونش تبلیغ و توصیفات دیده شده آکسیون ایستگاههای سبز در روز 18 تیر می باشد.
این آکسیون هم برخی ویژگی های یک آکسیون خیابانی را در خود دارد و هم تا حدودی خطر خشونت در آن کمرنگ شده است.
از سوی دیگر 18 تیرماه امسال که روز جمعه می باشد به همه ما امکان می دهد که در این آکسیون مشارکت داشته و در ارتباط نزدیک اعضا با یکدیگر و تجلی همدلی ها تجدید قوا کنیم.
اگر انگیزه از پیشنهاد های عملی جنبش را آشکار کردن همبستگی سبزها و پیگیری شعارهای آنها بدانیم این آکسیون به نظر من هم جنبش را از سکوت و انفعال بیرون می آورد و هم شعار محوری جنبش یعنی «ما بیشماریم» را تصدیق می کند.
به همین سادگی می توان بار دیگر رعشه بر اندام دیکتاتور اندازیم.
از همین فردا خود می توانیم شاهد دستپاچگی مزدوران رژیم در برابر این آکسیون باشیم اگر اراده جمعی بر توافق با این آکسیون باشد.
پس جای معطلی نیست، وعده ما 18 تیرماه در ایستگاههای مترو و اتوبوس شهر
ما می توانیم اگر متحد باشیم
آوندان
ششم تیر ماه هزارو سیصدو هشتادو نه